“प्रेम समय बिताउने होइन, जीवन बिताउने यात्रा बन्नुपर्छ “

त्रीलोचन कोइराला

माया भनेको कुनै क्षणिक समय बिताउने माध्यम होइन, यो त जीवनको गहिराइमा जरा गाडेर बसेको संवेदना हो, जसले दुई व्यक्ति बीचको नाता मात्र होइन, जीवनको उद्देश्यलाई समेत जोड्ने शक्ति राख्छ। तर पछिल्लो समय, प्रेमलाई धेरैजसो क्षणिक सुखको रूपमा हेर्ने प्रवृत्ति देखिन थालेको छ। सामाजिक सञ्जालको बढ्दो प्रयोग, भौतिकवादी संस्कार, र तात्कालिक सन्तुष्टिको खोजले प्रेमको गहिरो अर्थलाई विकृत बनाउन थालिरहेको छ।

“प्रेम” भन्नासाथ हाम्रो समाजमा अब पहिलेको जस्तो समर्पण, त्याग, र धैर्यको चर्चा कमै हुने गर्छ। बरु, प्रेमलाई धेरैजसो ‘डेटिङ’ र ‘रिलेशनसिप स्ट्याटस’ सँग जोडेर मात्रै हेरिन्छ। आधुनिक सामाजिक सञ्जाल र प्रविधिले प्रेमलाई केही हदसम्म ‘बजारू वस्तु’को रूपमा प्रस्तुत गरिरहेको छ, जसको मापन ‘लाइक्स’, ‘कमेंट्स’, र ‘शेयर’को आधारमा गरिन्छ। यसले गहिरो प्रेमलाई सतही बनाइरहेको छ।

पछिल्लो पुस्तामा देखिएको बिकृतिलाई हेर्दा, प्रेमको महत्त्वलाई दिगो जीवनसाथी बनाउनु भन्दा क्षणिक सन्तुष्टिमा सीमित गरिदिएको पाइन्छ। यो ट्रेन्डले प्रेमलाई जीवनको साथीसँग बिताउने एउटा पवित्र सम्बन्धबाट अलग गरेर, केवल ‘टाइमपास’ जस्तो परिभाषित गर्न थालेको छ। यसमा त्याग, इमानदारी, र पारस्परिक सम्मानको कमी देखिन थालेको छ।

वास्तवमा, साँचो प्रेम भनेको दुई व्यक्तिले एकअर्कालाई मात्र चिन्नु होइन, एकअर्काको कमजोरी र कमजोरीहरूलाई स्वीकारेर अघि बढ्नु हो। तर अहिलेको समयले प्रेमलाई क्षणिक रमाइलो, साथीहरूसँगको रमाइलो कुराकानी र द्रुत सम्पर्कको युगमा सीमित गरिदिएको छ। यसरी बनेको सम्बन्ध लामो समयसम्म टिक्न सक्दैन, किनकि यसमा दीर्घकालीन समर्पण र बुझाइको अभाव हुन्छ।

यो बिकृति समाजलाई प्रभावित गरिरहेको छ। सम्बन्धहरू छिटो जोडिन्छन् र त्यत्तिकै छिटो टुट्छन्। हामीले अब यो सोच्नुपर्ने बेला आएको छ कि प्रेमको वास्तविक महत्त्व के हो? क्षणिक आनन्द हो कि जीवनभरको सहयात्रा?

तसर्थ, प्रेममा समय बिताउने होइन, जीवन बिताउने सोच राख्नु पर्छ।